Uurtje klappen

Hoe zouden ze zich gevoeld hebben op de ochtend van de toespraak? Ik stel me zo voor dat Miruna, Doina, Ecaterina en Ilinca voordat ze de grote zaal van het Centraal Commitee binnen gingen eerst even een langdurig bezoek brachten aan het toilet. Voor je het wist stond je een uurtje te klappen na weer een vijf uur durende toespraak van de grote leider Nicolae Ceausescu en dan kon je maar beter met een lege blaas beginnen. Tussendoor de zaal verlaten was niet verstandig. Na een kwartiertje begin je met een schuin oogje naar je buurman te kijken in de hoop dat ie de onzin die was uitgekraamd ook wel genoeg beloond vond. Maar de Securitate was overal en een enkele reis werkkamp was snel verdiend, dus klappen tot de grote leider het genoeg vond was de beste remedie voor een lang en gelukkig leven in het Roemeense Parlement. Dit is wat we zagen, maar wat we niet zagen was de totale controle in de Roemeense samenleving. Op elk gebied denkbaar. Dat was nog eens lachen voor ons, in volkomen vrijheid levende Nederlanders. Zo iets zou bij ons niet kunnen. Denken we.

Levensgeluk

Volgens mij zijn we in Nederland op dit moment bezig een samenleving te creëren die langzaam tot stilstand komt, ook door applaus. Elke verandering is een gevaar voor het levensgeluk en bang om fouten te maken blijven beslissingen achterwege en worden seminars als werk gezien. Niet te veel kritiek, rustig blijven zitten en applaus op het juiste moment hebben er voor gezorgd dat de burger opgezadeld zit met de meest belachelijke regelgeving van overbodige instanties.

Tien miljoen

Eigen schuld, want als we kritiekloos, na weer een dubieus besluit, een lang en luid applaus laten horen kun je niet verwachten dat de grote bazen van de Banken, Openbaar Ministerie, Politiek, Brussel, Sportkoepels, Scholen, Bonden, Branchesverenigingen, Keuringsdiensten etc. eens een half uurtje in de spiegel gaan staan kijken. Thuis gekomen zegt de één, “dat zè het pikken” en de ander “dat wè het pikken”. Allemaal kleine koninkrijkjes die volledig binnen de wet het de burger en ondernemer zo lastig mogelijk maken. Initiatief en ondernemerschap worden niet gewaardeerd. Maar morgen is er weer een dag waarin we vooral allerlei zaken niét gaan regelen. Als je op Google “nog geen besluit” intikt, krijg je ruim tien miljoen resultaten. Moet je eens doen.

Net zoals je in 1600 niet openlijk de zo juist veroordeelde heks ging staan verdedigen, maken we nog steeds niet al te veel werk van twijfelachtige beslissingen van hoger geplaatsten. Pas als de meerderheid zich aandient zijn we bereid ons persoonlijk uit te spreken. Maar dan nog met de grootst mogelijke voorzichtigheid. Tijd voor een kleine revolutie zou ik zeggen. Kan nu nog zonder bloedvergieten. Wordt vervolgd…