Sorry Rik
De Olympische Spelen zijn weer voorbij, helaas, maar wat een geweldige sport en wat een geweldige mensen allemaal. Naast een verborgen chauvinisme als het om Nederlanders gaat, merk je ook bij jezelf dat je alles ongeveer leuk begint te vinden. Wie had mij kunnen voorspellen dat ik een uur naar handboogschieten zou gaan zitten kijken en nog zeer betrokken ook. Compleet met opstaan en weer gaan zitten, kwaad weglopen, Rik van der Ven uitschelden, sorry Rik en verder alle andere verbale en non-verbale uitingen die horen bij het kijken naar Nederlandse deelnemers tijdens Olympische Spelen. De Italiaan en Spanjaard misschien uiterlijk met een beetje meer passie, maar verder overal wel ongeveer het zelfde denk ik. Een wonderlijk fenomeen toch die Spelen en je komt er niet echt achter waar je eigen opgewondenheid nou vandaan komt., maar het is er wel. Een afkickperiode lijkt me geen overbodige luxe voor al die sporters, want hierna zijn er weer wereldbeker wedstrijden, pre-Europese kampioenschappen, voorrondes van zus en zo en maar allemaal niet in de schaduw van de spelen.
Rik van der Ven moest zijn pijl, de andere deelnemers trouwens ook, 70 meter wegschieten naar een bord van 1,22 meter in diameter en dan graag ergens in het midden daarvan. Dat is net niet de afstand van mijn winkel naar café Bartje op de hoek en driekwart voetbalveld, als we in voetbalveldafmetingen denken. Handig als je golft. Rik werd vierde en werd, halverwege zijn halve finale, waarschijnlijk herinnerd aan het bordje op zijn hotelkamerdeur, netjes opgehangen of laten ophangen, door NOC-NSF, “Winnen doe je samen”. Niemand gezien daar op het “moment suprème” van Rik en ik had heel erg het gevoel dat hij het op dat moment ook heel erg alleen moest doen. “Kom op Rik”. Rik verkrampte, misschien moest hij denken aan dat bordje en hoe teleurgesteld iedereen zou zijn. We gingen samen winnen en nou is hij zijn deel, zeg maar zijn inbreng, helemaal aan het verkloten.
Eenzaamheid
Nou was dat bordje van NOC best wel goed bedoeld denk ik en het is ook niet zo erg, maar het hoeft niet. Wegcijferen blijkt moeilijk, maar iedereen weet heus wel dat het zonder organisatie niet zou functioneren en de winnaar had na zijn prestatie heus wel een keer gezegd dat het dankzij die en die was en dat hij en zij ook vooral niet mag worden vergeten. Maar het stond er al.
.