Eens geschreven blijft…….

euthanasie

Een goede morgen

Samen met brigadier van Ramsteijn liep dokter Jan Jans van der Steur het tuinpad van Geelvinkstraat nr. 23 op. Uit het huis klonk vrolijke muziek, die een gezellig samenzijn deed vermoeden. Op Geelvinkstraat nr. 23 woonde de 85 jarige meneer de Wit, die twintig jaar daarvoor, bij volle bewustzijn een verklaring van wilsbeschikking had getekend. Hem zou het niet gebeuren dat hij, al dementerend, niet meer helemaal wist wat hij deed en zei.  De nieuwe wet op de euthanasie, was net van kracht en artsen mochten voortaan een verzoek nog wel naast zich neerleggen, maar waren wel verplicht een arts te zoeken die wel wilde meewerken aan een geregelde levensbeëindiging. Dokter Jan Jans van der Steur was specialist in dit soort zaken. Een aantal jaren was hij, wegens hier en daar wat nalatigheid, uit het ambt gezet, maar sinds kort zat zijn straf erop en kon hij weer volop aan de bak. Het was toch een soort hobby van ‘m. De zgn. weigerartsen in Nederland wisten hem prima te vinden en ook de wilsonbekwamen en zijn of haar families waren dik tevreden. Allemaal winnaars dus. Althans, meestal. Dat dokter van der Steur tegenwoordig samen met brigadier van Ramsteijn op pad ging, was niet helemaal voor niks, en het zou best eens kunnen dat het bij meneer de Wit ook niet helemaal van een leien dakje zou gaan. Maar ja de wet dient te worden nageleefd en eens geschreven blijft geschreven was het motto van van der Steur.

De deur zwaaide open en een jonge vrouw, vermoedelijk de dochter van de Wit, stond stralend in de deuropening. “Hallo, jullie hoorde pa zeker al spelen hè, we hebben een electrische piano voor hem gekocht, zo leuk, dat kan ie nog steeds, zijn jullie oud collega’s?”  “Nou, het zit wat gecompliceerder”, zei van der Steur, “uw vader heeft twintig jaar geleden deze wilsverklaring getekend en omdat hij onlangs door de rechter uit de rechtelijke macht is geplaatst is deze wilsbeschikking nu van kracht, maar ik kan ook morgen terugkomen hoor”. “t Is vandaag een beetje feest geloof ik”.

Weinig problemen hadden van der Steur en van Ramsteijn die middag met de 36 jarige Koos K. die nota bene al vastgebonden op zijn bed, een heel duidelijke doodswens kon laten overleggen door zijn lijkbleke vrouw Nel. De vier vrienden die achter in de kamer aan tafel een potje zaten te pokeren waren er vast om Nel na afloop te helpen met het verzenden van de kaarten.

Er valt nog heel wat te debatteren in de Tweede Kamer en misschien moeten ze dat nog maar even blijven doen.