Gatt 1947-2001

Ik moest het echt even opzoeken, want eigenlijk wist ik helemaal niet waar het om ging, de Gatt akkoorden. (General Agreement on Tariffs and Trade) Wereldovereenkomst voor Tarieven en Handel, heet Gatt voluit en als je op Wikipedia kijkt kom je er achter dat er pas in 1993 een soort overeenkomst is gesloten die ergens toe doet. In 1947 zijn begonnen met vergaderen en nu, na 8 rondes, zijn ze er nog steeds niet helemaal klaar mee. O, er zijn best wel resultaten bereikt op het gebied van fair-trade, maar het duurt allemaal zo lang.

Toneelspel

In 2001 was the Gatt in Doha (Qatar) en wat me daar voor het eerst opviel was de enorme aandacht van de pers. De limousines rijden af en aan met ministers en andere heel erg belangrijke mensen en camera’s maken zonder pauzes verslag van het uitstappen van deze lieden. Een paar fotografen snap ik dat best, maar het zijn er zo veel en wie onthoudt al die mensen op die foto’s. Het is toch een soort toneelspel waar je naar zit te kijken. Aankomen rijden, deur open, pose naar links en rechts, omdraaien bij de ingang, even stilstaan en vervolgens naar binnen. Tegenwoordig zitten de fotografen in een soort hok aan twee kanten van de ingang. Op elkaar gestapeld en over elkaar heen hangend maken ze allemaal dezelfde foto. Ze kunnen ook afspreken dat er telkens één gaat en de rest een mailtje stuurt.

Mijn goede vriend en bekent fotograaf zegt dat het nooit zal gebeuren maar het lijkt  me zo geweldig als, wanneer de limo voorrijdt, er niemand, maar dan ook helemaal niemand zo’n hoogwaardigheidsbekleder staat op te wachten. Niemand die de deur open doet, geen ontvangstcomitée, geen televisiecamera’s en geen fotografen. Knikje van de chauffeur over zijn schouder, “we zijn d’r”, dat is dan 28,50, dan alleen door de lobby van het hotel tot de mompelende baliemedewerker, “Gatt-akkoorden, Gatt-akkoorden, mmm…. uh, oh gatt, ja, eh, 3e verdieping, de Balkenendezaal. Lift uit, rechts, eind van de gang links, prettige dag.

De rode loper

Premières van films en musicals zijn ook zo iets, rode lopers en altijd dezelfde mensen met Carlo Boshart voorop. Er valt er eens eentje af en komt er eens eentje bij, Lange Frans en Ali B, maar over het algemeen kunnen we zeggen dat er geen vreemden in de zaal zitten en dat is wel zo geruststellend. Het moet wel een beetje gezellig blijven. Oh één keer zo’n rode loper en dan helemaal zonder pers, dat zou er vast heel erg grappig uit zien. Dat is pas nieuws.