Neurenberg.

Het is natuurlijk maar hoe je er naar kijkt. Grote kop in de krant, “Alle militairen hun uniform uit”. Ik zou zeggen “alle militairen uniform aan en de wapens in de aanslag”. Waar blijven we als ook de militair het opgeeft. Code oranje hebben we in Nederland terwijl de ‘derde wereldoorlog’ begonnen is en code diep donker rood allang van kracht had moeten zijn. Als morgen het bericht tot ons komt van een gruwelijke moord in Finland, België, Japan en Argentinië zal men wel wakker worden. Het punt waar we het niet meer in de hand hebben is dichterbij dan men denkt.

Een passage uit het boek  “1933” van Philip Metcalfe wil ik u graag meegeven. Vrolijk wordt je er niet van maar zes jaar later stonden er 250.000 mensen met hun arm omhoog in Neurenberg.

“Tegen een uur of tien op een warme dinsdagavond in midden augustus verliet dr. Daniel Mulvihill, tot voor kort verbonden aan het Long Island Medical Hospital, zijn hotel en liep de Friedrichsstrasse af, op zoek naar een apotheek. De dertigjarige Amerikaanse arts was drie weken tevoren in Duitsland aangekomen om in het Berlijnse Charité-ziekenhuis studie te doen naar thoraxchirurgie. Toen dr. Mulvihill het brede Unter den Linden bereikte, bleef hij even staan om het schouwspel van enorme aantallen marcherende sa-mannen gade te slaan. Tientallen felle jupiterlampen lieten hun schijnsel over de marcherende en de juichende menigte glijden. Hij was vooral onder de indruk van de opzwepende klanken van de talrijke fanfarekorpsen. Zoals hij later aan de meelevende H.R. Knickerbocker vertelde: ‘Ik stond daar gewoon, tot er ineens, net toen de vaandeldragers passeerden, een nazi in uniform kwam aanrennen die me een klap tegen mijn hoofd gaf, zo hard als hij kon.’ De totaal verbijsterde en versufte dokter, wiens linkeroor hevig suisde, had er geen idee van waarom hij geslagen was, totdat een van de omstanders hem duidelijk maakte dat hij met opgeheven rechterarm naar de parade had behoren te staan kijken.”