De Vaderlandse Zorgverlening Deel 1

rolstoelMeneer Boschzzss…

Iedereen heeft het weleens gehad, zo’n telefoontje van een verzekeraar, zorginstelling, telefoonbedrijf of doktersassistente, waarvan de eerste haartjes in je nek reeds na 30 seconden beginnen te bewegen. Dit was er ook weer zo één. Tringggg… “Goede morgen, spreek ik met meneer Boschzzss…, u spreekt met mevrouw Dinges van de maag, lever, darm-afdeling van het Rode Kruis Ziekenhuis, komt het gelegen meneer Boschzzss…?” “Jawel hoor, u belt waarschijnlijk voor een afspraak voor mijn vader”. “Zijn huisarts heeft zijn bloed laten onderzoeken en vindt het geloof ik verstandig dat er een scan wordt gemaakt”. In de loop van je leven wordt je handiger in dit soort zaken en geef je niet meteen weg wat je van de situatie werkelijk weet, als het eindresultaat maar naar behoren is. “Dat is nog wat voorbarig meneer Boschzzss…, de huisarts mag namelijk geen scans aanvragen en nu heb ik nog een gaatje vrij volgende week donderdag in IJmuiden op de poli.” Verbaast vraag ik, “Oh, ik wist niet dat daar een poli was en doen ze daar dan ook die scan?”

Tot zover de inleidende beschietingen want vanaf dat moment ging het toch weer mis. Fout, ik weet het, maar het was toch weer sterker dan mezelf.

“Nee meneer Boschzzss… dat probeer ik u uit te leggen, de huisarts mag die scan niet aanvragen, dat mag alleen de specialist en daar heb ik nu dus voor uw vader een plekje op de poli in IJmuiden, volgende week donderdag om vier uur, meneer Boschzzss…”

“Maar mevrouw, die man is 90 jaar en zeer slecht ter been. Ik heb een winkel en moet dan eerst naar Velsen-Noord om hem op te halen in z’n rolstoel, om vervolgens na een 10 minuten gesprek met de specialist alsnog een nieuwe afspraak maken voor de scan” “Kan dat niet in één dag in het Rode Kruis Ziekenhuis? Daar komt bij dat hij 2 jaar geleden met een galblaasontsteking 4 weken in het ziekenhuis heeft gelegen en dat de huisarts vermoedt dat die gal weer bezig is stuk te gaan, daar is vast nog wel een dossier van.”

“Dat probeer ik u nou juist uit te leggen meneer Boschzzss…, de arts die uw vader heeft behandeld werkt niet meer in het Rode Kruis Ziekenhuis en dr. Hoboken wil u vader eerst zien voordat hij een scan kan aanvragen, dat is het protocol, meneer Boschzzss… en dat kan dus volgende week donderdag op de poli in IJmuiden, voor Beverwijk is er een wachtlijst van een paar weken, meneer Boschzzss…”

Volledige contractie

De haren in mijn nek waren reeds in volledige contractie en zat er niets anders op om de opgelopen spanning een uitweg te bieden.

“Ik hoor wel wat u zegt mevrouw en ik begrijp ook wel wat u zegt mevrouw, alleen begrijp ik niet dat een arts uit het Rode Kruis Ziekenhuis niet even met zijn medisch afgestudeerde collega huisarts kan bellen en het protocol even laat voor wat het is en de 90- jarige een iets gemakkelijker route aanbiedt in het laatste stukkie van zijn leven, Mevrouw”.

“Ja, maar dat probeer ik nu juist uit te leggen meneer Boschzzss…, dat is ons protocol.”

Het kwam niet meer goed tussen ons, en dus ga ik volgende week donderdag mijn vader ophalen en hem in zijn rolstoel de spreekkamer binnenrijden van een, ongetwijfeld fitte 40-jarige en na de meivakantie goed gebruinde, specialist in de IJmuidense dependance van het RKZ, waarna ik na tien minuten reeds krijg voorgesteld een afspraak te gaan maken op de afdeling radiologie. Zo zal het gaan.

“Ik hoop dat u alles heeft begrepen meneer Boschzzss… en wens u nog een prettige dag, meneer Boschzzss…