Bosch Koud Week

Ik dacht even dat ze 17 of 18 was, maar het naamplaatje ‘dokter’ verraadde dat ze ergens in de 20 moest zijn. Een indrukwekkende rij pennen in de borstzak en de stethoscoop nonchalant uit de rechter zak van de lange witte doktersjas vroeg ze mijn, toen, 88-jarige vader of ze even naar zijn buik mocht kijken. Mijn vader is van 1926 en opgegroeid met ontzag voor de dokter en liet hij haar dus gedwee haar gang gaan. Op de vraag of hij eens kon vertellen wat er was gebeurd, begon hij enthousiast zijn medische geschiedenis van net voor de Tweede Wereldoorlog. Maar tijd genoeg op de spoedeisende hulp. De benen van mijn vader stonden op springen van het vocht en de huisarts had toch maar even een bezoek aan de eerste hulp voorgesteld. Na het bloedonderzoek en het hartfilmpje, wilde men ook nog graag wat urine. Jammer dat we net daarvoor voor de vijfde keer naar het publieke mini toiletje in de gang waren geweest, had het even gezegd. Ze moesten nog een uurtje wachten, maar dat bleek geen probleem op de spoedeisende hulp. In een Opleidings Ziekenhuis heeft men zo een eigen idee van tijd en plaats en staat het binnengebrachte slachtoffer onmiddellijk ter beschikking van de medische wetenschap. En zo gebeurde het dat mijn vader, na protest van zijn kant, na zeven uur “eerste hulp” eindelijk in een normaal ziekenhuisbed belandde. De dagen daarna mochten de jonkies zich naar hartenlust uitleven en ieder op zijn eigen specialiteit. Zo snel mogelijk volwassen worden en zelfstandig met de patiënten in de weer is bij de opleiding inbegrepen. Een paar keer de naald van het infuus niet helemaal correct in de ader, de medicijnen wat dubbel of niet in de juiste dosering, het hoort er allemaal bij. De afdeling Geriatrie had een lief kind gestuurd om te vragen of mijn vader zich misschien iets kon herinneren van zijn zojuist gelezen krant en kreeg hij de suggestie een fotootje van zijn meest dierbare familielid op het nachtkastje te plaatsen. Daar kon hij dan naar kijken. Mijn vader, wel oud maar niet gek, gaf haar de krant maar mee, dan kon ze hem zelf lezen en het nachtkastje was toch echt te klein voor alle foto’s. Nu maar hopen dat de aankomend geriater er iets van heeft opgestoken. Het hoogtepunt kwam van de diëtiste in opleiding. Vermoedelijk met een iets te vrije hand mocht ze mijn vader een bakje pinda’s voorschrijven. Goed voor een week. Koud. Geen idee waar het voor was. Hij heeft het overleefd.