Zwemmen

Onderweg in de auto hoorde ik een gesprek met een hoogleraar economische strategische planning, of zoiets en een jonge radiodame. Hoeveel hoogleraren hebben we eigenlijk in ons land? Het gesprek ging over de economische crisis en wat de hoogleraar daar wel niet allemaal van vond. Het probleem bij de bevolking, analyseerde hij, zat em in het gevoel. “Het volk heeft best geld, maar dat ze het niet uitgeven komt door emotie”. Sufferd, ja jou vrienden hebben geld maar het volk heeft dat allang niet meer. Die zijn bezig de eindjes aan elkaar te knopen.  “Ik adviseer mijn klanten altijd minimaal drieduizend euro apart te houden voor calamiteiten, als de wasmachine stuk gaat” , ging hij onverdroten door. De radiodame mocht het beamen, dat deed zij ook altijd. Honderdvijftig kamerleden met aanhang vinden dat vast ook een goed idee. Die denken, op een paar uitzonderingen na, dat we nog steeds zwemmen in het geld.

Vind ik leuk

Ik doe zesendertig jaar mee in de wondere wereld van de detailhandel en merk dagelijks dat het geld aardig op is. Noodzakelijke aankopen worden nog wel gedaan, maar niet meer dan dat. Met een nieuwe bespanning en grip doet het racket het weer prima en doe maar die ballen van 7,50. Eén busje graag. Heel wat overzichtelijker was het in 1976. Twee uitverkoopperiodes in januari en juli en niet eerder beginnen graag. Geen zondag openstelling en geen branche vreemde praktijken in de winkels. Mijn twee potjes Vicks-inhaler moesten, met bewijs van een creditnota, retour worden gestuurd naar de leverancier. Geen sportartikel, meneer Bosch, mag u niet verkopen. Er waren geen winkels op een industrieterrein en Internet was nog ver weg. Bij slecht weer kwamen er minder mensen en bij mooi weer ook. Een week later stonden ze gewoon weer voor je toonbank, niks aan de hand. We kunnen rustig concluderen dat onze advies organen, MKB, K.v.K. Hoofdbedrijfschap etc. minimaal matig hebben zitten opletten, maar dat hadden moeten doen. Niemand kon echt voorspellen wat internet teweeg zou brengen, maar als er op je kaartje staat dat ik retail-adviseur ben, zou ik me toch een beetje generen. De wedloop van de grote merken en ketens, waarbij, zonder regels, de consument mag worden binnen gehengeld. De trouw van de consument die allang verdwenen is en ook niet meer terug komt. Onze jonge kopers die niets speciaals meer hebben met een winkel, hoe leuk de bediening ook is en de oudere consument die langzaam uitsterft. Het zijn allemaal zaken die de “oude” garde winkeliers het winkelleven lastig maken. De prijs is bepalend, is de verzending wel gratis en daarna ‘wanneer krijg ik het binnen’. Een app. op je telefoon, een QR reader, een “vind ik leuk” op facebook en een twitterbericht als je langs de winkel loopt. Dat zijn de adviezen die ons op radio en TV worden aangeboden. Dan komt het wel goed. Theorie en praktijk lopen steeds verder uit elkaar. De wedloop naar de top van Google wordt op het scherpst van de snede door de grote winkelketens uitgevochten. Zonder regelgeving kiezen partijen hun strategie. De kortste weg, van producent naar klant, loopt nu nog via de merken, de groothandels en de winkels. Maar zal dat zo blijven. De stormbal mag worden gehesen.