Niet dansen op tafel

Soms gebeuren er zo veel dingen tegelijk dat het even niet duidelijk is waar je het liefste en het eerst op zou willen reageren. Er was wel een soort verband en een lang applaus zou vaak terecht zijn geweest. Het Openbaar Ministerie gaf er weer eens blijk van ver af te staan van de gewone man en het echte leven. Taakstrafjes, o.a  voor een notoire doorrijder en ook de drie jaar gevangenisstraf die de moeder van Mirjam Aberkan kreeg aangeboden van het OM voor de moord op haar 16 jarige dochter, sloeg natuurlijk nergens op. Meegewogen was dat de moeder spijt had en de vader, samen met zijn gehersenspoelde andere kinderen, in koor huilend uitriepen dat ze moeder echt niet konden missen en dat het voor haar ook heel moeilijk was geweest. We kunnen Mirjam niet meer vragen of zij dat ook vond. Bij Knevel en van den Brink ging de Egyptische schrijfster Monique Samuel door de knieën voor de bedreigingen die zij op straat moest meemaken. Er was even geen reden meer op tafel te dansen, zoals zij eerder bij Pauw en Witteman had gedaan. Ik had er begrip voor. Van onze slappe samenleving hoeven we geen bescherming te verwachten. Geweld is uiteindelijk bepalend. Hoe machtig de politicus, CEO of bekende TV persoonlijkheid ook mag lijken, aan zijn macht komt een eind als hij of zij fysiek bedreigd wordt. Vraag het maar aan Barend en van Dorp. http://www.youtube.com/watch?v=WmQ7twd_ABA.

Eén van mijn meest favoriete boeken, “1933” van Philip Metcalfe, beschrijft de kansloosheid van het brave Duitse volk tegenover de terreur van de SA. Het zou verplichte kost moeten zijn op alle middelbare scholen. Fascisme is geen Duitse uitvinding.